راهنمای مطالعه
وندالیسم یا تخریب گرایی
کلمه «وندالیسم» برگرفته از واژه وندال (vandal) است. وندال ها قومی از اقوام ژرمن – اسلاو بودند. آن ها در قرن پنجم میلادی با خشونت، خونخواری و جنگ طلبی مدام به سرزمین های مختلف حمله می کردند و با تخریب اموال مردمان آن سرزمین، همه چیز را به تاراج می بردند.
امروزه ما به کسانی که اموال عمومی را تخریب می کنند و به تأسیسات و مکان ها آسیب می رسانند وندال می گوییم. همه ما در کشورمان شاهد این آسیب اجتماعی هستیم و بناهای تاریخی، مجسمه ها، اتوموبیل ها، آسانسورها، تلفن های عمومی و … را در سطح جامعه دیده ایم که توسط افرادی تخریب شده اند.
وندالیسم یا تخریب گرایی نتیجه نوعی روحیه بیمارگونه است که باعث می شود فرد به جامعه ای که در آن زندگی می کند صدمه بزند. در گذشته وندال ها چیزی را تخریب می کردند که متعلق به جامعه ای دیگر بود اما امروزه افراد تخریب گر به متعلقات جامعه خودشان صدمه می زنند.
وندالیسم در میان نوجوانان و جوانان شایع تر از سایر اقشار جامعه است. آن ها شیشه های مدرسه را می شکنند، روی میزها و صندلی ها چیزی می نویسند یا آن ها را تخریب می کنند، در کتابخانه به کتاب ها صدمه می زنند، به وسایل خوابگاه های دانشجویی آسیب می رسانند، آثار هنری را تخریب می کنند، به وسایل حمل و نقل عمومی و تابلوها و علائم شهری صدمه می زنند و …
دلایل وندالیسم
دلایل مختلف و متعددی برای این پدیده آسیب زای اجتماعی وجود دارد و می توان این رفتار را از نظر روانشناختی و جامعه شناختی بررسی کرد.
این رفتار در نوجوانان پرخاشگر فراگیرتر است و تخریب گرایی در کسانی که بر علیه سیاست های دولت کشورشان تظاهرات می کنند دیده می شود. پس شاید بتوان نتیجه گرفت که این رفتار به نوعی بروز یک خشم شدید و عمیق است.
یک نوجوان یا جوان می تواند بابت مسائل مختلفی در زندگی اش عصبانی و سرخورده باشد و این احساسات را با آسیب زدن به اموال عمومی نشان بدهد.
گاهی اوقات می بینیم که کسانی روی ماشین های گران قیمت خط می کشند یا شیشه های آن ها را می شکنند. این کار می تواند نشانه ای از حسادت یا اعتراض به عدم وجود عدالت اجتماعی باشد.
پژوهش ها نشان می دهند که وندال ها اکثراً مجرد و در حوزه تحصیلی ناموفق اند. شکست ها و ناکامی های این افراد در حوزه های مختلف تحصیلی، شغلی، خانوادگی، اجتماعی و … آن ها را جامعه ستیز کرده و به نوعی با تخریب گری در صدد آرام کردن خود و انتقام گیری هستند. اختلال شخصیت ضد اجتماعی هم می تواند ریشه وندالیسم باشد.
گاهی اوقات هم نقاشی ها، نمادها و اشکالی را بر دیوارها یا مکان های عمومی می بینیم که ممکن است از نظر هنری در سطح بالایی قرار داشته باشند. علت این رفتار می تواند این باشد که نوجوانان یا جوانان بستر مناسبی برای ابراز استعدادهای هنری شان ندارند.
در صورتی که آدم ها کمتر با جامعه ای که در آن زندگی می کنند احساس نزدیکی کنند، احساس تعلق اجتماعی کمی داشته باشند، شاهد بی عدالتی های زیادی باشند و در زندگی فردی و اجتماعی سرخورده باشند، بیشتر احتمال دارد که به رفتارهای تخریب گرایانه رو بیاورند.
رابطه صمیمانه معلم ها و مسئولین مدرسه با دانش آموزان در جلوگیری از ایجاد و تقویت وندالیسم بسیار اهمیت دارد.
معمولاً فضای مدارس خشک و بی روح است و رابطه بزرگسالان با نوجوانان بالا به پایین و همراه با دیکتاتوری است. این شرایط تحمل مدرسه را برای نوجوانی که با بحران های بلوغ درگیر است مشکل می کند. اگر دانش آموزان به مدرسه احساس تعلق داشته باشند کمتر ممکن است به آن صدمه بزنند.
گاهی اوقات هم مسائل ژنتیکی و اختلالات روانی منجر به جامعه ستیزی می شوند. در این حالت مراجعه به یک متخصص بهترین روش برای اصلاح این رفتار است.
در ادامه مطالعه مقاله «پرخاشگری در نوجوانان» را به شما پیشنهاد می کنیم.
اگر نشانه های وندالیسم را در فرزند نوجوان یا جوانتان می بینید برای حل این مشکل با مشاوران آیدانیتو تماس بگیرید.