راهنمای مطالعه
وابستگی نوزاد
وقتی کلمه وابستگی را می شنویم ممکن است تصویر و احساسات منفی ای در ذهنمان شکل بگیرد. شاید بدانیم که اختلال وابستگی یک اختلال شخصیت است و فوراً کسی را متصور شویم که از این اختلال رنج می کشد.
این تصورات اشتباه نیست. وابستگی در انواع مختلف روابط یک معضل محسوب می شود و آسیب زا است. اما یک استثنا وجود دارد و آن وابستگی نوزاد است. نوزاد انسانی است که به تازگی پا به جهان گذاشته و هنوز توانمندی های خیلی کمی دارد. در نتیجه نمی تواند به تنهایی نیازهای خودش را برآورده کند. او شدیداً وابسته است و والدین، مخصوصاً مادر باید نیازهای اولیه او مثل شیر خوردن، امنیت، پاکیزگی، تنظیم سرما و گرمای بدن، محیط مناسب برای خواب و… را برآورده کنند.
نوزاد نیازهای عاطفی زیادی دارد. او باید در آغوش گرفته شود، نوازش شود، لمس شود و عشق و محبت دریافت کند. این ها همه در رشد سالم او تأثیر گذار هستند و کمک می کنند که در آینده به علت کمبود محبت و محرومیت از برآورده شدن نیازهای بنیادی ،از انواع مختلف اختلالات روانی رنج نکشد.
آنچه والدین باید به آن توجه کنند این است که هر چه سن کودک بالاتر می روند و توانمندی هایش بیشتر می شود، وابستگی باید کمتر شود و جای خودش را به دلبستگی بدهد.
دلبستگی ایمن
اکثر آدم ها در خانواده چشم باز می کنند و شخصیت شان در خانواده شکل می گیرد. به همین دلیل خانواده در شکل گیری شخصیت کودک، نقش بسیار پررنگی دارد. هر چقدر روابط بین فردی در یک خانواده سالم تر باشند، شخصیت فرزندان هم سالم تر می شود.
شاید بعضی از ما تصور کنیم که اولین روزهای زندگی ما اهمیت چندانی ندارند و تأثیری بر آینده مان نمی گذارند. اما این تصور کاملاً اشتباه است. اگر انواع نیازهای یکی انسان در بدو تولد به موقع و به شیوه ای سالم برطرف شوند، او به دنیای اطرافش اعتماد می کند، جهان پیرامون را جای امنی می بیند و احتمال برخورداری اش از سلامت روانی، در آینده، افزایش پیدا می کند. تعامل مثبت میان مادر و نوزاد دلبستگی ایمن را شکل می دهد.
کودکانی که از دلبستگی ایمن برخوردارند، در دوری از مادر او را صدا می زنند و اگر پیدایش نکنند گریه می کنند. وقتی مادر بر می گردد خوشحال می شوند، او را در آغوش می گیرند و می خواهند که با او تماس جسمی داشته باشند. این رفتارها نشانه های دلبستگی ایمن هستند.
وابستگی کودک
اگر کودکی وابسته باشد، این وابستگی را از سن شش تا هجده ماهگی آشکار می کند. او حالا والدین و افراد نزدیکش را می شناسد و دوری از آن ها مضطربش می کند. معمولاً در این سن وقتی مادر اتاق را ترک می کند یا لباس می پوشد تا از اتاق خارج شود کودک گریه می کند.
وابستگی نوزاد در این بازه زمانی طبیعی است و در نه ماهگی به اوج می رسد و بعد از آن کاهش پیدا می کند. اما ممکن است مجدداً در هجده ماهگی، رفتارهای ناشی از وابستگی در کودک دیده شوند. وابستگی در این سنین عادی است و والدین می توانند با استفاده از راهکارهایی آن را تعدیل کنند.
مگر اینکه این وابستگی بیش از حد باشد و خودش را به صورت اختلال اضطراب جدایی نشان دهد. در این صورت احتمال دارد کودک از مشکلی جدی رنج ببرد و نیاز به استفاده از خدمات روانشناختی و مشاوره ای جدی باشد.
در ادامه مطالعه مقاله اختلال اضطراب جدایی را به شما پیشنهاد می کنیم.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه وابستگی نوزاد می توانید با مشاورین خانواده آیدانیتو تماس بگیرید.